Ես այս երգը էլ չեմ երգում,
որովհետև դու այն էիր,
ում խաղաղության համար մեռանք առանց կասկածելու,
որովհետև դու այն էիր,
ում համար կռվի ելանք առանց հրամանի,
որին ասացինք միակ, բայց սիրեցինք հեռվից,
կարոտից ոչ էլ արտասվեցինք օտար սրճարաններում
և իմանալով, թե ուր լողացող նավերի վրա։
Ես այս երգը կարող եմ երգել ընդամենը վերջից,
որովհետև դու այն էիր, ում կորցնելուց հետո
էլ ոչինչ չենք գտնում կորցնելու
որովհետև անձրևից հետո էլ ոչինչ չկա,
լեռներդ՝ գլխիկոր
սերդ՝ այո՛, ավելորդություն
որդիներիդ ծնունդը՝ միակ հույս․․․
Եւ ես այս երգը երգում եմ գլխիկոր,
որովհետև դու այն էիր,
ում պահելիս օրհնանքն անգամ մեր ձեռքերին չօգնեց,
երբ ճանապարհ ընկանք
մթնեց գրողի տարած օրը,
երբ թողեցինք ծնունդ տված տողն ու միտքը․․․
Комментариев нет:
Отправить комментарий