Աշուն է… ցուրտ, մոլորեցնող, անժպիտ, մռայլ… հերթական երեկոն այս անգամ իջնում
է դանդաղ, լույսերը վառվում են հանգիստ ու անշտապ:
Մթապատ փողոցները ստվերներ են թողնում
մայթերին, իսկ քայլող խորհրդավորուհին շարունակում է իր աննշմար ուղին: Մտքում նույն
հնչյուններ են, նույն բառերն են, սակայն… զգացումներն են տարբեր: Նույն ուղին գարնանը
պատված էր փթթած ծառերի ժպտաբեր ծաղկաթերթերով, իսկ այժմ… դեղին տերևները ծածկել, չորացրել են ամենը…
Ես անդադրում մտովի ուղեկցում եմ քեզ ճանապարհի ամբողջ երկայնքով… սակայն գիտե՞ս արդյոք, որ ես սկսել եմ կարոտել քայլքդ… այո՛, կարոտում եմ անգամ հեռացումի քայլքդ… ձեռքերդ եմ կարոտել, թեկուզ, որ ծածկում էին արցունքալից
աչքերդ:
Զգո՞ւմ ես, որ բազմակետերս այժմ աելի խոսուն են: Այս կետերը քո լռությունն են նշմարում, իսկ դու... սիրում ես լռել, քանի որ հայացքդ գիտի մի ամբողջ հեքիաթ պատմել աստղալից երկնքին ձգտող հոգուդ մասին: Սքանչելագույն էությունդ կրկին ձգում է անհագ մի մղումով, կանչում են աչքերդ, և ցանկանում եմ շուրթերիդ շարժը տեսնել... լեզուդ թող «հեռացում», «մութ», «խավար» շշնջա, բայց թող շարժվեն շուրթերդ... իրականում սա մի
անասելի զգացում է:
Ահա և դու... մի անտեսիլ գեղեցկությամբ ու վայելչակազմ կեցվածքով օրիորդ, ում հայացքն անգամ վերերկրյա անեզրության հետ զրույցի նախապայման է, ում ժպիտը սերում է անգոյությունից ու խորությամբ գերազանցում տիեզերքին...
Նորեն քեզ վայել կատարելակերպ համեստությամբ «բարև» կշշնջաս ու օրս կլցվի ողջույնովդ՝ մոռացնելով անգամ անցյալի անկերպ մառախուղները,...
Գնում ես… տխրության ետնապատկերին հոգելից
ուրախությունն է. ներկայությունդ արդեն իսկ կենսական է, որը խեղդում է գնալդ պատկերացնելու
խորացավ զգացումը…
