Իրական, բայց երազային... գուցե չհմայվեմ քեզնով այնքան, եթե հաճախ տեսնեմ վեհությանդ ներկայությունը, քանի որ հավերժահմա լինելդ միմիայն մտորումներումս է... ժպիտիդ անկեղծությունը հենց գիշերն է առավել չքնաղ, երբ մեկտեղվում են ոչինչ չասող լռությունն ու անզուսպ ծիծաղը...
Միագույն երազներին հակադրում որպես՝ կրկին զգում եմ ամենանվաճ հայացքիդ անպարտելիությունը.. և հոգումդ դու էլ գիտես, որքան վեհ ես, սակայն աչքերդ օգնում են ձևանալ գիշերային, թափանցիկ, անգո...
Ահա եւ դու... խոսելիս թեև հանգիստ, բայց մի այլ՝ բեկբեկուն հայացք, որ անընդհատ խախտում է ժպիտիդ ստեղծած դիմային ներդաշնակությունը. ժպտալիս մե՜ղմ ու... շատ կարճ, իսկ հայացքդ գուցե հավերժ... որնողական... բազմակետերս ավելի խոսուն դարձան քո մասին գրելիս...
