Սահուն մի մղումով ես որոշեցի գրել Ձեզ… անծանոթուհի. սակայն անմիջական մի պատասխանը թերեւս ջնջեց իմ եւ Ձեր անջրպետային անսկիզբ լռությունը: Ես գրում էի առաջին անգամ, սակայն Ձեր պատասխանը ինձ տանում էր.. հավերժությունն անժամանակ:
Ահա եւ Դուք. խոսքը մի անշրջանակ խորհրդավորությամբ ու խոսեցնելու ծածուկ խորամանկությամբ: Դուք գեղեցիկ եսք… ես սա ասում եմ առանձ Ձեզ տեսնելու, քանի որ Ձեր անէ ներաշխարհից արձակված հնչյունները… իրականում շատ գեղեցիկ են…
Թող, խնդրում եմ… թույլ տուր ես խոհերումս գծեմ Ձեր անկերպ դիմագծերը… ա՜խ, փարվել անճանաչ օրիորդի խոսքերին… եւ որքան հզոր եք Դուք:
Երեկ էր, թե նախորդ օրը, երբ գրեցի Ձեզ առաջին նամակը… դա էլ էական չի Ձեր բառն անգամ հավերժությանը տալու համար: Եվ ժամանակներ, տառեր անգամ էական չեն Ձեզ գրելիս… այդժամ ես հավերժամերժ եմ դառնում՝ միայնապատկեր Ձեր առկայի Ձեր ներկայի դիմաց:
Ներկապնակում աշնան միայն Ձեր աչքերի գույնն է… անձրեւում Ձեր... ժպիտն է… խորաթափանց… այո, բազմակետե՜ր… այժմ այս կետերն ավելի խոսուն են:
Իրակա՞ն, թե՞ անգո… ես հավերժ կհիշեմ Ձեր վերերկրյայությունը աշնան Ձեր չլսված, չգրված մի երգի հնչյուններում: Ու ես կարոտելու եմ… անգամ բացակայությունը Ձեր… Ձեր քայլքը, թեկուզ… հեռացումի:
Կապույտ անձրեւանոցով աղջկան, ով վարդագույն էություն ունի… սա էլ ոչ թե հետգրություն, այլ վերջաբան գրվածքի:
