«Լավ կլինի չիմանաս,
թե երբ եմ լռում»… Իհա՛րկե, որովհետև վախենում եմ լռությունիցդ, վախենում եմ ոչ թե
ասելիքիցդ, այլ դրա կուտակումից:
Քեզ հետ խոսելուն
պատրաստ էի. պատրաստ էի հաջորդականությանը, նույնիսկ տոնայնությանը, սակայն քեզ հետ
լռելուն պատրաստ չէի:
20:40 ջրի մոտ. շատ
լավ: Ժամն արդեն 8-ն է. լարվածություն, որովհետև գիտակցում եմ, 40 րոպե է մնացել: Սրտի
աշխատանքի աստիճանաբար արագացում: 20:10. ի՞նչ փոխել հանդերձանքում. ոչինչ, որովհետև
այժմ դա չի կարևորը. հարկավոր էր չափազանց պարզ լինել, դա ներքին հանգստություն ապահովեց:
Օծանելիք, կանգ հայելու առջև… հայելի, գրողը տանի: Մի քանի րոպե գամվել հայելուն, տեսնել
ինձ նման զգացմունք ապրելիս: Տեսնել, թե ինչպես ես տեսնելու ինձ:
Քայլք, առանց կանգնելու,
գերնպատակային քայլք: Ժամանակ… 8:20: Սպասում: Էլի սպասում:
20:40. տարօրինակ
զգացում, որ արդեն տեղում ես… որոնումներ: Անընդհատ որոնումներ: 20:40. չկաս,
20:45, 20:50 էլ չկաս, Աստված իմ… 20:53. զանգ, վազք, արագ վազք, հավատ… երջանկություն:
«Բարև…»: Ու այնուհետև
ամեն ինչ դուրս է սցենարից: Ես չգիտեմ ինչ խոսել հետդ, չգիտեմ խոսե՞մ արդյոք: Լուռ
քայլելը դեռ երբեք այսքան գեղեցիկ չէր եղել: Ու վարսերդ երբեք այսքան ուրիշ չեն եղել:
Մատերդ… կարոտ: Ես
քեզ հետ խոսելիս ամենաշատը սիրում եմ լսելդ:
Անասելի կարոտ, կարոտ
անգամ առ այս հանդիպումը: