4 мая 2019 г.

Բոլորս

Երազանքները մեզնից առաջ են ընկնում: Իրականությանը վազանցել չի կարելի: Բոլոր արագաչափերը նկարում են երազկոտներին: Մենք անընդհատ վազում ենք մեր բախտի, սիրելիի համբերության և կորստի ցավի մեղմացման հետևից:

Ծառերն էլ հիշողություն ունեն: Սիրելու լավագույն միջոցը բնությունն է: Ծառերը մարդկանցից լավ են խեղդում կարոտը: Մենք հոգնել ենք փողոցներում ու սենյակներում սիրելուց, բոլոր մեծ սերերը ազատություն են ուզում: Դու մոռացել ես սիրել անտառում, որովհետև դու դադարել ես հայացքդ ուղղել առանցքիցդ դուրս: Շարունակ կկրկնեմ, որ երբեք էլ պետք չէ փոխվել... ոչ մեկի համար: Մեկ անգամ գնացողը երկրորդ և երրորդ անգամ էլ նույնը կանի: Վաղուց մարդիկ դադարել են պատասխաններ հորինել գնալու համար:

Բոլորս էլ ինչ-որ մեկի կողմից լքված ենք... ցավոք: Բոլորս էլ մի հայացքով մնում ենք ուրիշի հիշողության մեջ... մի ժպիտով, ինչ-որ տեղ, մշտապես լուռ, նաև փակ աչքերով: Դու միշտ տողն ես եղել, իսկ ես տողատակը: Էջերի քանակն էլ էական չէ, գրողի տարած բովանդակությունն էլ հետը...:

Комментариев нет:

Отправить комментарий