Գիտեմ, ասելու ես, որ մարդիկ պատահաբար չեն ընտրում միմյանց: Իսկ այս քաղաքում մեր ստեղծածը ի՞նչ էր...: Դու լռելու ես ամենակարևոր հարցերից հետո, խոսելու ես միայն այն ժամանակ, երբ պատասխանն այլևս էական չի լինելու: Չէ, ես նյարդային չեմ, վաղուց գիտեմ, որ դու ձեռքերդ լվանում ես ոչ միայն այն ժամանակ, երբ դրանք կեղտոտ են:
Քաղաքը մեզ սեր է պարտք. քաղաքը ինձ քեզ է պարտք: Դու ինձ մենակ թողեցիր այս նույն քաղաքում՝ վախենալով ինքդ մնալ մենակ: Լավ, ուրեմն թող ես քո վախերը լինեմ: Ոչինչ այնքան չի ցավեցնում, ինչքան գնալուդ հանգստությունը... ասես այդպես էլ պետք լիներ: Դու ֆանտաստիկ բաղադրատոմսով ուղղակի արարել ես գալդ ու գնալդ: Ես կերել եմ պատրաստածդ՝ մեկ ափսեի մեջ մեծ չափաբաժնով սերն ու մենակությունդ, չհագեցնող տվածդ ու ահռելի չափաբաժնով վերցրածդ: Դառնաղի էր ամեն ինչ... ու այդքան քաղցր: Ես «հետ եմ տալիս» ամենը՝ ինձ պահելով մաղձը՝ կարոտի համով...:
Комментариев нет:
Отправить комментарий