Նայիր հեռվին… մի ժպտուն օրիորդ. և թվում է՝ հավերժաժպիտ
է իջել նրա գեղեցկակազմ դեմքին: Խոսելիս մի ներածին ցասում է ողջունում, որը ստիպում
է ընկղմվել ներաշխարհիդ անհուններում…
Վեհերոտ մի ձայներանգ, որն աչքերիդ խոցելիությամբ դառնում
է… անխոս: Եվ գիտես թաքցնել զգայական նրբություններդ՝ համակելով մի վերացական հպարտությամբ,
որի արտահայտումը, թերևս, միայն քեզ է վայել:
Անզգալի է ձայնիդ մեջ տեսնել զգայական տեսլականդ, քանի որ
վեհ ես ու քեզ, ներսիդ մոտենալը զուգահեռ չէ անհաս աստվածայնությանդ…
Րոպե, որը վայրկյանի պես անցնում է ժպիտիդ մոգակերպ վայելքը
զգալիս… ժպիտ, որը ներքին գեղեցկությանդ տեսանելի պատկերումն է:
Դու ունես մի շքեղ կապ երազների հետ… երազածին խոսքիդ պարզությունն
անգամ անասելի կերպով ի ցույց է դնում հոգեայլությունդ… այլ ես հոգով… այնտե՜ղ ես՝ կյանքազատ երկնքում… աստղախոհ…
Комментариев нет:
Отправить комментарий