Ռիսկային էր գուցե ամիսներ առաջ քեզ գրելը... ես անգամ չէի հասցրել սովորել անգո լինելդ... քեզ պես վեհությանն անգամ չճանաչելն է պատիվ... քեզ չճանաչելն էլ է զգացում...
Ինչո՞ւ եմ գրում իրարից անջատ նախադասություններ... լավ հարց է... գիտե՞ս առհասարակ մենք շարադրանք ենք գրում, երբ հստակ կառուցում ենք մեր միտքը, զգում գրելու իմաստը, բայց... քո մասին գրելիս ես չեմ կարողանում հագեցնել տողերը... բացատներն ավելի խոսուն են...
Փորձե՞լ ես նայել քեզ հայելու մեջ և ժպտալ... անհագ ժպտալ... իմաստ էլ չունի այս հարցադրումը... դու ուղղակի այդպես ավելի գեղեցիկ կլինես...
Սիրառատ ու բեկբեկուն հայացք... կիսավախկոտ, բայց հպարտ... այնքան առավել ես, այնքան վերերկրյա, որ հայացքիդ էլ չեմ հավատում...
Իրականում, ցանկանում էի այլևս չգրել... վեհ էիր, անզոր էի...
Միայն մի զգացում նկարներդ նայելիս... կատարելության անասելի ընկալում... սքանչելիության մարմնացմանը նայելու վախ...
Երանելիությո՜ւն...
Комментариев нет:
Отправить комментарий