Սիրում եմ քեզ չնկատելդ

Մոտ արի... քայլերդ անշտապ ուղիր դեպ ինձ և չմոռանաս հայացքդ բեկել գետնին... իբր ամաչում անգործ մեղքերի ու կատարյալ պարզության... ես սիրում եմ հոգուդ մերկությունը: Երեկոյան գուցե լուսնի անքող լույսն է փայլ տալիս աչքերիդ կամ էլ աչքերդ են լցվում... բայց ինչո՞ւ. հա՜, միգուցե գիշերն է հիշեցնել տալիս աղմկոտ ցերեկվա մշուշում կորած աննկատ սխալները... գիշերն էլ՝ որպես օրվա դիպուկ հետգրություն, մեղմ թերթել է տալիս էջերը ժամեր առաջվա:

Բեկբեկուն հայացք, արցունքախառն ժպիտ... ա՜խ, ես պաշտում եմ անգո պարզությունդ... որը գուցե դու էլ չես տեսնում... սիրում եմ քեզ չնկատելդ...