Ահա և դու… որտեղի՞ց եկար. Ա՜հ, թերևս անհուններից երազային… եկար չսպասված ու նուրբ, միամիտ նամակով ուրվագծեցիր կերպարային անվայել ամայությունը:
Յուրաքանչյուր րոպեն ավելի է մոռացնում քեզ, քանի որ հավերժ բացահայտելի լինելդ խոսելիս քեզ դարձնում է վերահմա… ու բնավ էլ անսովոր չէ, որ լսելն անգամ արժանի չէ… ձայնիդ:
Կեսգիշերին մոտ կրկին կհայտնվես ու նորեն կներթափանցես գիշերային մերկության մեջ. գիտեմ, կեսգիշերին կզիջես բացակայությունդ, քանի որ երկնքի կուրծքը՝ լուսինը միայն կարող է անէ կրքոտությամբ լցնել բացակայությունդ:
Ո՞ւր ես… ա՜խ, ներիր… լուսնին երբեք չեն հարցնում, թե ուր էր… վեհագույնները ստեղծված են կիսատ լինելու համար… նրանց մատուցած վայելքը վայրկենական է… սակայն հենց այդ վայրկյաններում են հավերժությունները երկարակեցությունից մահանում…
Հոգեհմա մի դառը բույրով հրաժեշտ կտաս, իսկ հենց այդ հրաժեշտում կնետես հոգեողջույնդ ու ի տես կդնես միայն… խոհերիդ…
Իհա՛րկե, բազմակետերս այժմ խոսուն են տողալից ու երկարահունչ բառերից… ապրես, որ եկար, ինչպես դանդաղասահ կայծակը, որը… առհասարակ չի լինում…
Комментариев нет:
Отправить комментарий