Տե՛ս, ինչքան ժամանակ է անցել մեր բաժանման հանդիպումից: Հիմա արդեն ես կարոտում եմ քեզ, ուրիշս... Գուցե այլ ես դարձել ինձ համար, բայց երբեք՝ հոգեայլ... սիրտս գուցե մտքիցս անունդ էլ հանի, բայց հոգիս... ա՜խ հոգիս դեռ լցված է քեզնով: Թվում է՝ հիմա էլի կգաս ու կնստես կողքս. ատամներովդ նրբորեն կկրծոտես ստորին շուրթդ, հայացքդ կդառնա անհանգիս ու որոնողական...
Հիմա հայացքդ գուցե հանգիստ է, աչքերդ՝ անարցունք ու փայլուն, դեմքդ՝ ժպտուն...
Եվ հիմա անկեղծ ասեմ քեզ, անսերս, որ քեզ «հոգիս» ասելիս գուցե և չէի էլ հասկանում իմաստը, բայց հիմա...
Комментариев нет:
Отправить комментарий