Հիշում եմ՝ ինչպես էիր ափերումդ թաքցնում դեմքդ: Այժմ ոչ միայն աչքերդ եմ կարոտել, այլ հենց ձեռքերդ, անզգացմունք ու ոչինչ չասող մատե վարագույրդ եմ կարոտել, սիրո՛ւնս: Գեղեցկությունն էլ անզգացմունք հայացքումդ էի որոնում, և երբ սանրե մատերդ հփվում էին ուղղավարսերիդ, դա էր ինձ համար աստածային գեղեցկությունը: Գիտեմ, հիմա մատերովդ հետ կտանես վարսերդ ու անհանգիստ հայացքդ կբեկվի մե՛կ ինձ, մե՛կ գետնին.
Ի՛նձ, որ մեջս գտել էիր քեզ և գետնի՛ն, որ իմ մեջ կորցրիր քեզ...
Այժմ արդեն քո՝ գետնին նայող վերջնահայացքն եմ անգամ կարոտում: Քայլքդ եմ կարոտում... այո՛, անգամ հեռացումի...
Комментариев нет:
Отправить комментарий