Պարապմունքի ավարտն էր. նկարում էի վերջին կադրերը, իսկ հրաձիգ-հրաձգուհիները դիպուկ կրակոցներով զարմացնում էին ինձ: Առաջին հերթին ինձ հետաքրքրում էր վերջիններիս հայացքները՝ միակենտրոն, ուշադիր...
«Ավա՛րտ» հրամանից վայրկյաններ առաջ հնարավորություն ընձեռվեց դիմացից նկարել նշանառուներին: Մի պահ ինձ թիրախ զգացի. 2 տասնյակից ավել զենք «ուշադիր հայացքներով» զննում էին ինձ: Թիրախագոտի մտնելիս մի աղջկա հայացք տեսա. ցանկացա նկարել, սակայն կարծեցի, որ բնական չի ստացվի, քանի որ յուրաքանչյուր պահ հայացքը «որսում» էր տեսախցիկիս տեղաշարժը: Արագ մի քանի լուսանկարներ և մի պահ, երբ ծնկաչոք է և նկարում էի ավելի վաղ նկատածս աղջկա կողքի հրաձգուհուն, զգացի... ա՜յն հայացքը, որը հետևում էր իմ տեղաշարժին, այժմ այլ կետի է սևեռված: Մեկ քայլ ու տեսախցիկիս էկրանին վարկենաբար արտացոլվեց աղջկա (անունը հետագայում իմացա՝ Սուսաննա) հայացքը: Զգացի, թե ինչքան անսպասելի էր իմ տեղաշարժը Սուսաննայի համար... ինձ հետ դա էր պետք... ցանկանում էի, որ նա չնկատի ինձ, չմտածի նկարվելու մասին. ու հենց այդպես էլ եղավ. ես որսացի Սուսաննայի հայացքը: Ասեմ, որ այս հայացքը մի պահ նույնիսկ վախեցրեց ինձ... նման բան մեկ էլ ֆիլմերում էի տսել, երբ զենքից այլևս փախչել չես կարող, այս պարագայում էլ զենքից առավել ինձ հենց հայացքը վախեցրեց...
Комментариев нет:
Отправить комментарий