Եվ պաշտել կարելի է տողերդ՝ քեզ ուղղված հաճելի խոսքից հետո... որոնք արտաբերում ես ամաչկոտության մի անէ, չապրված փայլով... գուցե իդեալականությունդ քո ամբողջության մեջ է... էությանդ անհուններում...
Գիտեմ, բազմակետերս ավելի խոսուն են դառնում... այս կետերը քո լռությունն են նշմարում, իսկ դու... սիրում ես լռել... քանի որ հայացքդ գիտե մի ամբողջ հեքիաթ պատմել աստղալից երկնքին ձգտող հոգուդ մասին... հայացքդ գիտե պաշտելի դարձնել, հոգիդ, որի վեհությունը հայելակերպ արտահայտումն է աչքերումդ...
Սքանչելագույն էությունդ կրկին ձգում է անհագ մի մղումով, կանչում են աչքերդ, եւ ցանկանում եմ շուրթերիդ շարժը տեսնել... լեզուդ թող «հեռացում», «մութ», «խավար» շշնջա, բայց թող շարժվեն շուրթերդ...
Комментариев нет:
Отправить комментарий