Ամենանվաճ հայացքդ հենց կեսգիշերին թեթևորեն ժպտած ինձ... և քո այդ ժպիտը խորությանդ արտացոլանքն է միայն, քո ներքին բազմամտայնության ու խորհրդավորություն առհավատչյան. և խորն է այնքան ներաշխարհդ, որ ըստ իս՝ ժպիտով անգամ կարող ես լռել... և գոռալ ժպիտով, խոցել, հետաքրքրել...
... դիմագծերդ քո ընկալման հայելիներն են... գիտեմ՝ կարող ես խոսել հայացքով, ամենախոց հայացքով...
Դո՛ւ, գիշերային հանկարծավարդ, մնայուն մի անցերազ...
Комментариев нет:
Отправить комментарий