Վերնագրային հարցին կարճ պատասխան
տամ և անցնեմ բացատրությանը... լրագրությունն ընտրել եմ, քանի որ այն մոտ է ֆուտբոլին,
այն մոտ է սպորտին:
Բավականին վաղ տարիքում, երբ
ֆուտբոլային մանկական կարիերաս պետք է թևակոխեր ծաղկման և առաջխաղացման փուլ, երբ առաջին
մեդալներս ու պատվոգրերս զարդարում էին ննջասենյակս ու զարմացնում բարեկամներիս, բժիշկները
որոշեցին և ինձ հայտնեցին... խաղակոշիկները կախել մեխից...
Ինձ համար այս բեկումնային
օրվանից անցել է 6 տարի... այսօր եմ միայն հասկանում, որ ինչ-որ բանի ավարտը միշտ էլ
մի նոր բանի սկիզբ է... այնինչ 6 տարի առաջ ես ցանկանում էի... որ աշխարհից անհետանան
բոլոր բժիշկները: Ֆուտբոլիստի կարիերային ցտեսություն ասելը դժվար էր, բայց ոչ անհնարին...
մոռացման տարիներ և մասնագիտության ընտրության խնդիր:
Ամբողջ մանկությունս անցել է ֆուտբոլի գրկում, ֆուտբոլային մարզաշապիկների
մեջ, քնել եմ անգամ գնդակի, մրցաշարային աղյուսակների և պաստառների հետ... արտասվել
եմ ֆուտբոլիստների, նյարդայնացել մարզիչների ու «գոլ» գոռացել երկրպագուների
հետ... լա՛վ, ի՞նչ անել, որպեսզի մոտ լինել ֆուտբոլին, գոնե սպորտին... հավերժահարցին
«մարզական լրագրություն» բառակապակցությամբ պատասխանեցի: Իրականում չէի պատկերացնի,
որ այսպես ֆուտբոլին մոտ կլինեմ, սակայն ես իրապես մոտ եմ, ես լիաբավություն եմ զգում
այս մասնագիտության շնորհիվ...
Ես իրոք հասկանում եմ... ինչ-որ բանի ավարտը միշտ էլ նորի սկիզբն է միայն...
Комментариев нет:
Отправить комментарий