Երկխոսություն. ոչ թե իմ ու քո միջև, այլ... մեր ու երազների

-Արմ, կյանքը գեղեցիկ է չէ՞:
-Ըհն:
-Ինչո՞ւ ես լռում, տխո՞ւր ես:
-Մտածում եմ:
-Ինչի՞ մասին:
-Կյանքի՛:
-Որ գեղեցի՞կ է:
-Որ գեղեցիկ է, երբ դու կողքիս ես...

Երբեմն երազները ցանկանում են նաև մեզ արթմնի հյուր գալ: Ինչո՞ւ ենք մենք նրանց միայն քնած ժամանակ տեսնում, գուցե և նրանք իրականում ավելի գեղեցիկ են: Պարզապես մենք այնքան ենք տարվում առօրյա խնդիրներով, որ չենք լսում, թե ինչպես են երազները մեզ ձայն տալիս... բայց նկատե՞լ եք, թե որքան համբերատար են նրանք. հոգ չէ, թե չենք լսում, նրանք էլի գալիս են... գիշերով...: Բայց կեսգիշերն անց, երբ մենք քնում ենք, գալիս են և խոսում միայն իրենք, իսկ մենք խոսելու ոչ մի հնարավորություն չունենք : Գուցե դա երազների պատի՞ժն է, գուցե նրանց պետք է լսել ցանկացած պահի՞...