Ձյան խիտ փաթիլները երեկոյան լույսերի ներքո քնքշորեն կնստեն անծածկ մազերիդ ու ամեն անգամ գլուխդ վեր բարձրացնելիս մեղմ կսահեն երկար վարսերդ ի վար: Իրիկնային լույսերը հասցնում են լուսավորել կիսադեմդ միայն, իսկ արցունքախեղդ աչքերդ շարունակում են մնալ մթության անհուններում: Գիտեմ՝ հիմա կկանգնես մայթեզրին ու մի հայացք կգցես հարևան շենքի՝ արդեն քեզ ծանոթ պատուհանին... այս անգամ անլույս պատուհանը դրսում նրան հանդիպելու չնչին հնարավորություն է տալիս... աչքերդ ավելի են փայլում, դառնում որոնողական: Քանի օր է արդեն լուսավորված պատուհանին մեկնված հայացքը մարում էր վերջինիս հանդիպելու բոլոր հույսերը. հիմա արդեն հույս կա. չնչին հույս՝ հանդիպումի ու կյանքի: Գիտեմ, սիրելիս, դու չես հավատա և մի անգամ ևս հարկերը հաշվելով կհստակեցնես տեսածդ. այո՛, լույսերը չեն վառվում... քեզ կմնա շշնջալ միայն.
-Ես հավատում եմ քեզ, ձյո՛ւն:
Սիրտդ ակամայից կսկսի հավատալ հեքիաթներին, քայլքդ կդառնա արագ ու անկանգ, աչքերդ՝ ամենատես... թեթև ժպիտ ու մի հետհայացք.
Լույսերը վառվեցին... դեղնավուն պատուհանն էլ ավելի հստակեցրեց ձյան՝ արդեն անհավատ փաթիլները... րոպեական հույսերն ավարտվեցին....
Комментариев нет:
Отправить комментарий